انسان مسجدی، الگو و نمونه جامعه‏

قال الصادق - علیه السلام -:
یا فضل! لا یأتی المسجد من کل قبیلة الا وافدها و من کل اهل بیت الا نجیبها. یا فضل! لا یرجع صاحب السمجد باقل من احدی ثلاث خصال: اما دعاء یدعو به یدخله الله به الجنة و اما دعاء یدعو به فیصرف الله عنه به بلاء الدنیا و اما اخ یستفیده فی الله؛
ای فضل! از هر جمعی تنها آنان که (در فضایل) از همه برترند و به منزله الگو برای گروه خود هستند به مسجد می‏آیند و از اهل خانه‏ای تنها برگزیدگان آن‏ها به مسجد می‏آیند. ای فضل! کسی که اهل مسجد است باز نمی‏گردد، مگر اینکه یکی از توفیقات زیر نصیب او خواهد شد: موفق به دعایی می‏شود که خداوند به برکت آن دعا او را به بهشت می‏برد، یا دعایی می‏کند که خداوند به سبب آن، بلای دنیا را از وی دور می‏کند و یا دوست و برادری پیدا می‏کند او را در رسیدن به اهداف الهی یاری می‏کند.
(وسائل الشیعه، ج 3، ص 477)