فلسفه نماز از دیدگاه نهج البلاغه‏

قال علی - علیه السلام -:
و عن ذلک ما حرس الله عبادة المؤمنین بالصلوات و الزکوات، و مجاهدة الصیام فی الایام المفروضات، تسکیناً لاطرافهم و تخشیعاً لابصارهم و تذلیلاً لنفوسهم، و تخفیضاً لقلوبهم و اذهاباً للخیلاء عنهم. و لما فی ذلک من تعفیر عتاق الوجوه بالتراب تواضعاً و التصاق کرائم الجوارح بالارض تصاغراً؛
خداوند برای حفظ بندگانش از این امور (یعنی ظلم و ستم و شیطان) با نماز، زکات و مجاهده در گرفتن روزه واجب، آنان را حراست فرموده است تا اعضا و جوارح آنان آرام و چشم‏هایشان خاشع و غرایز و تمایلات سرکششان خوار و ذلیل و قلب‏های آنان خاضع شود و تکبر از آنها رخت بر بندد ساییدن پیشانی که بهترین جاهای صورت است برخاک، موجب تواضع و گذاردن گرامی‏ترین اعضای بدن بر زمین، موجب کوچکی (به درگاه خداوند) است.
(نهج البلاغه، خطبه 192)