سوره الرحمن

‏

عن ابی بصیر عن ابی عبدالله - علیه السلام - قال:
لا تدعوا قراءة سورة الرحمن و القیام بها فانها لا تقر فی قلوب المنافقین و یأتی بها ربها یوم القیامة فی صورة ادمی فی احسن صورة و اطیب ریح حتی یقف من الله موقفاً لا یکون احد اقرب الی الله منها فیقول لها: من الذی کان یقوم بک فی الحیاة الدنیا و یدمن قراءتک؟ فتقول: یا رب فلان و فلان فتبیض وجوههم فیقول لهم: شفعوا فیمن احببتم فیشفعون حتی لا یبقی لهم غایة و لا احد یشفعون له فیقول لهم: ادخلوا الجنة و اسکنوا فیها حیث شئتم؛
از ابی بصیر روایت شده است که امام صادق (ع) فرمود: قرائت سوره الرحمن را در نماز ترک مکنید؛ چون این سوره در دل منافقان قرار نگیرد و روز قیامت خداوند آن را با صورتی چون صورت آدمی به بهترین شکل و خوشبوترین رایحه بیاورد تا در نزدیکترین پایگاه - که هیچ کس را آن قرب و نزدیکی نسبت به خداوند نباشد - بایستد، آنگاه بدو خطاب کند: کیانند آنان که تو را قرائت کردند در نماز و مداومت به تلاوت تو داشتند؟ پس می‏گوید: فلان، فلان (و نام آنها را می‏برد) سپس چهره آنان سفید و روشن گردد و به ایشان گوید: هر که را خواهید شفاعت کنید و آنان تا آنجا که بتوانند شفاعت کنند و کسی باقی نماند. پس از آن خداوند می‏فرماید: داخل بهشت شوید و هر کجای آن که خواهید منزل گزینید.
(ثواب الاعمال،ص 262)