رسیدن به کمال نماز به وسیله آداب آن

قال الصادق - علیه‏السلام -:
لایتم الصلوة الا لذی طهر سابغ و تمام بالغ غیر نازغ و لازائغ عرف ؛ فاخبت فثبت و هو واقف بین الیأس و الطمع و الصبر و الجزع کان الوعد له صنع و الوعید به وقع بذل عرضه و تمثل عرضه و بذل فی الله المهجة و تنکب الیه المحجة غیر مرتغم بارتغام یقطع علائق الاهتمام بغیر من له قصد و الیه وفد و منه استرفد فاذا اتی بذلک کانت هی التی تنهی عن الفحشاء و المنکر ؛ ‏
نماز به کمال نمی‏رسد جز برای نمازگزاری که دارای طهارتی همه جانبه و تمامیتی رسا باشد، نه دیگران را اغوا کند و نه خود از حق منحرف گردد، (خدا را) شناخته و سر تسلیم فرود آورده استقامت و ثبات در پیش گیرد، بین نومیدی (از رحمت خدا) و طمع (به رحمت او) و میان شکیبایی و بی تابی ایستاده باشد، گویی وعده نیکوی خدا برایش عملی شده و وعده عذاب بر او واقع گشته، مال و متاع خود را(در راه خدا) بذل نموده و هدف خود را(از عبادت) پیش رو قرار داده و در راه خدا خون خود را ارزانی کرده و در راه به سوی خداوند نموده و از ماسوای او روی گرداند، در بینی بر خاک نهادن هیچ ناخوشایندی و کراهتی در دل ندارد، رشته‏های پیوند را به غیر آن کسی که او را قصد کرده و به سویش روانه شده و از او عطا و یاری طلبیده گسسته است‏قطع کند، پس چون چنین نمازی به جای آورد، این همان نمازی است که از فحشاء و منکر باز می‏دارد.
(فلاح السائل، ص 23)