امام و عبادت عاشقانه

در اینجا صحنه ای از عبادت امام خمینی رحمه الله را که خود شاهد آن بودم، نقل می کنم. یک سال در قم، برف زیادی آمده بود. آن سال سیل نیمی از شهر قم را فرا گرفت. در همان هنگام، امام نیمه های شب از دارالشفاء به مدرسه فیضیه می آمد و با تلاش فراوان، یخ حوض را می شکست و وضو می گرفت. سپس زیر مَدرس مدرسه می رفت و در تاریکی مشغول راز و نیاز می شد؛ نمی توانم بازگو کنم که آن هنگام چه حالی داشت. با حالت خوش تا اذان صبح مشغول عبادت بود و هنگام اذان به مسجد بالا سر می رفت و پشت سر حاج میرزا جواد ملکی به نماز می ایستاد. پس از نماز هم مشغول مباحثه هایش می شد. باید گفت امام در عبادت اگر نگوییم بی نظیر، ولی بی شک در میان علما کم نظیر بود.1