عابدی را حکایت کنند که شبی ده من طعام بخوردی و تا سحرختمی در نماز بکردی (یعنی تا صبح مشغول به خواندن نماز بود)، صاحبدلی شنیدو گفت: اگر نیم نانی بخوری و بخفتی بسیار از این فاضل تر بودی.
اندرون از طعام خالی دار - تا درو نور معرفت بینی
تهی از حکمتی بعلت آن - که پری از طعام تا بینی (1)
منظور اینستکه انسان با شکم پر نمی‏تواند حضور قلب خوبی پیدا کند و همچنینانسان باید در حد نیاز و طبیعی غذا بخورد. و بندگان مطیع و عابد و عارف خداوند، بیشتر از همه چیز به مناجات و راز و نیاز اهمیت می‏دهد نه چیز دیگر.

1) کلیات سعدی صفحه 75.