روینا عن علی بن الحسین - علیه السلام -:
انه صلی فسقط الرداء عن منکبیه فترکه حتی فرغ من صلاته، فقال له بعض اصحابه: یابن رسول الله! سقط رداؤک عن منکبیک فترکته و مضیت فی صلاتک؟ فقال: ویحک! تدری بین یدی من کنت؟ شغلنی و الله ذلک عن هذا. اتعلم انه لا یقبل من صلاة العبدالا ما اقبل علیه؟ فقال له: یابن رسول الله! هلکنا اذا. قال کلا، ان الله یتم ذلک بانوافل؛
درباره امام سجاد (ع) نوشته‏اند: در حالی که مشغول نماز بود عبا از شانه مبارک ایشان افتاد، ولی حضرت توجهی نکرد، وقتی از نماز فارغ شد یکی از اصحاب عرض کرد: عبای شما از شانه‏تان افتاد و شما بدونتوجه نماز خود را دنبال کردید، آن حضرت فرمود: وای بر تو! می‏دانی در برابر چه کسی ایستاده بودم؟ چنین فکری مرا از توجه به عبا منصرف ساخته بود آیا نمی‏دانی از نماز بنده آن مقداری قبول می‏شود که باحضور قلب باشد؟ آن شخص عرض کرد: یابن رسول الله! بنابراین ما به هلاکت می‏رسیم، آن حضرت فرمود: نه خدا به وسیله نمازهای مستحبی شما، کاستی نمازهای واجب را برطرف می‏کند.
(بحارالانوار، ج 84، ص 265)