نماز به سائر اعمال انسان ارزش و روح می‏دهد

 چرا که نماز روح اخلاص را زنده می‏کند، زیرا نمازمجموعه‏ای است از نیت خالص و گفتار پاک و اعمال خالصانه، تکرار این مجموع در شبانه روز بذر سایر اعمال نیک را در جان انسان می‏پاشد و روح اخلاص را تقویت می‏کند.

لذا در حدیث معروفی می‏خوانیم که امیر مؤمنان علی (ع) در وصایای خود بعد از آن که فرق مبارکش با شمشیر ابن ملجم جنایتکار شکافته شد فرمود :« اللَّه اللَّه فی الصلاة فانها عمود دینکم:

" خدا را خدا را در باره نماز، چرا که ستون دین شما است" [1] »

می‏دانیم هنگامی که عمود خیمه در هم بشکند یا سقوط کند هر قدر طنابها و میخهای اطراف محکم باشد اثری ندارد، همچنین هنگامی که ارتباط بندگان با خدا از طریق نماز از میان برود اعمال دیگر اثر خود را از دست خواهد داد.

در حدیثی از امام صادق (ع) می‏خوانیم: «اول ما یحاسب به العبد الصلاة فان قبلت قبل سائر عمله، و ان ردت رد علیه سائر عمله :" نخستین چیزی که در قیامت از بندگان حساب می‏شود نماز است اگر مقبول افتاد سائر اعمالشان قبول می‏شود، و اگر مردود شد سائر اعمال نیز مردود می‏شود"!» شاید دلیل این سخن آن باشد که نمازرمز ارتباط خلق و خالق است، اگر به طور صحیح انجام گردد قصد قربت و اخلاص که وسیله قبولی سائر اعمال است در او زنده می‏شود، و گرنه بقیه اعمال او مشوب و آلوده می‏گردد و از درجه اعتبار ساقط می‏شود.