تسبیح خدا

  انّ الّذین عند ربّک لا یستکبرون عن عبادته و یسبّحونه و له یسجدون.[1]
آنهاکه (در مقام قرب) نزد پروردگار تواند هیچگاه از عبادتش تکبر نمی‌ورزند و او را تسبیح می‌گویند و برایش سجده می‌کنند. « اعراف ، 206»
این آیه اشاره دارد به این که نه تنها شما باید در همه حال به یاد خدا باشید، فرشتگان مقرب پروردگار و آنها که در مقام قرب نزد پروردگار تواند هیچگاه ازعبادت او تکبر نمی‌ورزند و همواره تسبیح او می‌گویند و ذات پاکش را از آنچه شایسته مقام او نیست منزه می‌شمارند و در پیشگاه او سجده می‌نمایند «ان الذین عند ربک لا یستکبرون عن عبادته و یسبحونه و له یسجدون».
کلمه‌(عند ربک) آنها که نزد پروردگار تواند به معنی قرب مکانی نیست زیرا خداوندمکانی ندارد بلکه اشاره به قرب مقامی است یعنی آنها با آن همه موقعیت و مقام باز در بندگی و یاد خدا و سجده و تسبیح کوتاهی ندارند شما هم باید کوتاهی نکنید. به هنگام تلاوت آیه‌ فوق سجده کردن مستحب است ولی بعضی از اهل تسنن مانند پیروان ابو حنیفه آن را واجب می‌شمارند.[2]

[1] . آیه‌ی 206،‌سوره‌ی اعراف، ج 7، ص 69.
[2] . تفسیر نمونه، ج 7، ص 74، 106.