قیام بر نماز

سیّد بن طاووس ؛ (589 - 664 ه‍ .ق ):

 نماز ترا به این مى خواند در پیشگاه مالک زندگان و مردگان حضوریابى ، پس با دلى آگنده از رغبت و ضمیرى مالامال از شرف ، به نماز برخیز و هر کارى را که خدای تعالى تو را به اشتغال به آن معذور نمى دارد ترک کن ، چه اشتغال به چنان امورى مخالف با مولا و سبک شمردن فرمان او جل جلاله باشد و خطرى است سهمگین که از کیفر آن ایمن نمى توان بود. و مشنو که گویند به تاءخیر انداختن وقت نماز دشوار نیست. گوینده چنین سخنى را به این سخن بیازماى که اگر از کسى حاجتى بطلبد و رفع نیازش به تاءخیر افتد آیا او را سرزنش نمى کند و در دل از او نمى رنجد؟و نمى گوید که آن شخص ‍ حق دوستى را نپاییده است ؟ پس بدان که اینگونه مردم حق را نمى شناسند و عظمت و نعمت الهى را پاس نمى دارند و در حقیقت از تو چشم آن دارند که آنان را بیش از خدایتعالى تحلیل کنى و مهر تو بر آنان افزون بر مهر تو به آستان الهى باشد پس مبادا که در اهانت به مولاى خود از آنان پیروى کنى . پس به نماز برخیز، با کمال اشتیاق ، با رغبتى از سر عشق ،و با عشقى به کمال ، در نماز به خداى حىّ هستى بخش ، روى سخن داشته باش و مقام خود را که بنده اى از یاد مبر، و از ستایش ذات پاکش کوتاهى مکن .[1]