حق نماز

  و حق نماز این است که بدانى که آن کوچ کردن به سوى خدا عزّوجلّ است و تو در هنگام نماز در برابر خداى عزّوجلّ ایستاده‏‌اى. وقتی این معنى و موقعیت را دانستى، در موضع بنده‏‌اى مى‏‌ایستى که ذلیل و بی‌مقدار و آرزومند و ترسان و امیدوار و بیمناک و فروتن و التماس‌کننده است و خداوند تعالی را  که در برابر او ایستاده است با سکون و وقار خود، بزرگ می­‌دارد و در این حال از صمیم قلب به نماز رو مى‏‌آورى و آن را با حدود و حقوقش به­ پا می­‌دارى.1

[1]. مجلسی، بحار الأنوار، ج‏71، ص 4، باب 1 جوامع الحقوق