سرّ سجده بر زمین

در سجده گرامی­ترین اعضا، به پست­ترین که خاک است، ساییده می­شود. تا نهایت خضوع و فروتنى را فقط براى خداى عزّوجل داشته باشد.

هشام بن حکم مى‏گوید: محضر امام صادق عرض کردم: بفرمایید سجده بر چه چیز جائز است و بر چه چیز جایز نیست؟

حضرت فرمودند: جایز نیست سجده مگر بر زمین یا بر آنچه از زمینمى‏روید به شرط آنکه مأکول یا ملبوس نباشد. عرض کردم: فدایت شوم، علّت آن چیست؟ فرمود: زیرا سجود و خضوع و فروتنى براى خداى عزّوجل است لذا سزاوار نیست که آن را بر مأکول و ملبوس قرار دهند چه آنکه دنیا­پرستان بندگان خوردنی­ها و نوشیدنی­ها هستند. حال آنکه سجده‏کننده در سجودش، مشغول عبادت حق تبارک و تعالى است؛ از این رو شایسته نیست اینکه پیشانى خود را در حال سجود بر معبود ابنای دنیا که فریفته او هستند بگذارد. سجده بر زمین افضل است؛ زیرا نسبت به تواضع و خضوع در مقابل حق عزّوجل رساننده‏تر مى‏باشد.1

به حضرت صادق عرض شد چرا خداوند ابراهیم را خلیل خود گردانید؟ فرمودند: براى سجده بسیارى که بر زمین مى کرد.2