تأویل بر خواستن از رکوع

چنانچه گفته شد، مؤمن برای ادب کمر به رکوع خم می­کند و ادب نیز به این است که خود را در مقابل هستی­بخش هیچ نداند؛ اما زمانی که بعد رکوع کمر راست می­کند و برای گفتن تکبیر قیام می­کند، تداعی کنندۀ این است که از نیستی به هستی رسیده و خداوند به او اجازه داده که بعد از نیستی، در رکوع وجود پیدا کند و توان تکبیر داشته باشد. امیرمؤمنان می­فرمایند: زمانی که میگویی "سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَهُ‏" تأویلش این است که "شکر خدایی را که من را از نیستی خارج کرد و هستی بخشید".1

باید توجه داشت که "سَمِعَ" در این ذکر به معنای شنیدن ظاهری نیست؛ چون خداوند هر صدایی را می­شنود؛ بلکه به معنای اجابتِ کسی است که او را حمد و ستایش می­کند.

از اسرار دیگر برخواستن از رکوع اینکه امام حسن عسکری می­فرمایند: چون نمازگزار سرش را از رکوع برمی­دارد، خداوند به ملائک می­گوید: شاهد باشید که زیباترین عاقبت را برای او قرار می­دهم و به سوی بهشتم او را سیر می­دهم.2
 

[1]  (بحار الأنوار، ج‏81، ص 254).

[2]  (مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج‏3، ص 79)

 





[ پنج شنبه 1 بهمن 1394  ] [ 6:53 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]