قرآن و نماز ، دو منبع نیرو بخش!

در این آیه (آیه 45 سوره عنکبوت) خداوند به پیامبرش دستور تلاوت قرآن و نماز را در کنار هم داده و این به خاطر آن است که قرآن و نماز دو منبع نیروبخش مى‏باشند . خداوند که به پیامبرش از یک مسئولیّت سنگین خبر می دهد ، « إِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلًا ثَقِیلًا » (مزمّل، 5) به او مى‏فرماید : براى انجام این مسئولیّت سنگین ، از دو منبع نیروبخش کمک بگیر:

یکى تلاوت قرآن : « وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلًا » (مزمل، 4) و دیگرى نماز شب : « إِنَّ ناشِئَةَ اللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قِیلًا » (مزمل، 6) البتّه علاوه بر این آیه، نماز و قرآن، بارها در کنار هم آمده است از جمله : « یَتْلُونَ کِتابَ اللَّهِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ » (فاطر، 29) و « یُمَسِّکُونَ بِالْکِتابِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ » (اعراف، 170)

براى جمله « لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ » چند معنا بیان شده است :

الف : نماز، بزرگ‏ترین ذکر الهى است . به دلیل آیه‏ى « أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْرِی » (طه، 14) که نماز را ذکر خداوند مى‏داند .

ب : یاد خدا (و حضور قلب) ، بالاتر از ظاهر نماز است .

ج : یاد خدا براى انسان از همه کارها برتر است .

د : یاد خدا ، براى جلوگیرى از فحشا و منکر بالاتر از هر اهرم دیگر است .

ه : یاد خدا از شما ، بزرگتر از یاد شما از خدا است. (البتّه این معنا با توجّه به روایات در ذیل آیه «فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ» (بقره، 152) برداشت شده است. «تفسیر نور الثقلین»)

به پیامبر اکرم (صلى اللَّه علیه و آله) گفته شد: فلانى هم نماز مى‏خواند و هم خلاف مى‏کند، فرمود: «ان صلاته تنهاه یوما»(تفسیر مجمع البیان ) بالاخره نماز او روزى نجاتش خواهد داد.

امام صادق (علیه السلام) فرمود : هر کسى دوست دارد قبولى یا ردّ نمازش را بداند ، ببیند نمازش او را از فحشا و منکر باز داشته است یا نه .

سپس امام (علیه السلام) فرمود : « فبقدر ما منعته قبلت منه ؛ به اندازه‏اى که نماز، انسان را از منکرات باز مى‏دارد ، به همان اندازه قبول مى‏شود .» (تفسیر مجمع البیان )