نماز؛ سبب آمرزش گناهان

نقل است روزی پیامبر اکرم صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله از یاران خود پرسید:
اگر بر در خانه یکی از شما نهری از آب صاف و پاکیزه باشد و در هر روز پنج ‏بار بدنتان را در آن شست و شو دهید، آیا چیزی از آلودگی و کثافت بر آن می‏ماند؟ همگی عرض کردند: خیر یا رسول اللّه‏! حضرت فرمود: نماز، درست همانند آن آب جاری است. هر زمان که انسان،

نمازی می‏خواند، گناهانی که در میان دو نماز انجام داده است، از میان می‏رود.1
رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله در روایت دیگری می‏فرماید:
هرگاه به نماز ایستادی و توجه پیدا کردی و ام الکتاب (سوره فاتحه) را با هر سوره دیگری که برایت امکان دارد،

خواندی، سپس رکوع، سجده، تشهد و سلام را به‏جا آوردی، تمام گناهانی که از نماز پیشین تا این نماز مرتکب شده‏ای، آمرزیده می‏شود.2
امام علی علیه‏السلام نیز می‏فرماید:
تَعَاهَدُوا أَمْرَالصَّلاةِ... وَ إنَّهَا لَتَحُتُّ الذُّنوبَ حَتَّ الوَرَقِ. و تُطْلِقُها إطلَاقَ الرَّبَقِ.3
نماز را بر عهده گیرید. همانا نماز؛ گناهان را مانند ریزش برگ از درختان فرو می‏ریزد و غل و زنجیر گناه را از گردن ما می ‏گشاید.

آن حضرت در سخنی دیگر می‏فرماید:

الصّلواتُ الخَمسُ کَفَّارَةٌ لِمَا بَیْنَهُنَّ مَا اجْتَنَبَ مِنَ الْکَبائِرِ، وَ هِی الَّتی قالَ اللّه‏: «أَقِم الصَّلاةُ إنَّ الْحَسَنَاتَ یُذْهِبْنَ السَّیِئَات».4 (هود: 114)

نمازهای پنج‏گانه، گناهانی را که در فاصله آنها مرتکب شود، می‏پوشاند؛ به شرط آنکه از گناهان کبیره دوری کند وهمین نماز است که خداوند فرموده است: «نماز را به پادارید، همانا خوبی‏ها، بدی‏ها را از بین می‏برد».
همچنین در کلام گهربار دیگری می‏فرماید: «مَنْ أَتَی الصَّلَاةَ عَارِفاً بِحَقِّها غُفِرَلَهُ؛ هرکه نماز را با معرفت به حق آن به ‏جاآورد، آمرزیده است».5

پی نوشت ها:

1. تهذیب‏الأحکام، ج 2، ص 237، باب 12، ح 7.
2.قَالَ النَّبى صلى‏الله‏علیه‏و‏آله: إذا قُمْتَ إلَى الصَّلاةِ وَ تَوَجَّهتَ وَ قَرَأَتَ أُمَّ الْکِتَابِ وَ مَا تَیَسَّرَ مِنَ السُّوَرِ ثُمَّ رَکَعْتَ فَأَتْمَمْتَ رُکُوعَهَا وَ سُجُودَهَا، وَ تَشَهَّدْتَ وَ سَلَّمتَ، غُفِرَ لَکَ کُلُّ ذَنْبٍ فِیمَا بَیْنِکَ وَ بَیْنَ الصَّلاةِ الَّتى قَدَّمْتَهَا إلَى الصَّلاةِ المُؤَخَّرَةِ. مستدرک‏الوسائل، ج 3، ص81 ، باب 29، ح 2.
4. نهج‏البلاغه، خطبه 199.
85. محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ح 79، ص 233، ح 57.
6. وسائل‏الشیعه، ج 4، ص 228، ح 996.