‌صبح و شام یاد خدا

و اذکر ربّک فی نفسک تضرّعاً و خیفةً و دون الجهر من القول بالغدوّ و الآصال و لا تکن من الغافلین.
پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف و آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان یاد کن و از غافلان مباش.«اعراف ، 205»
دراین آیه به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ دستور می‌دهد (و البته یک حکمعمومی است اگر چه روی سخن در آن به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ شده همانند بسیاری دیگر از تعبیرات قرآن).
و اذکر ربک فی نفسک تضرعاً و خیفة
پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف یاد کن.
سپس اضافه می‌کند:
و دون الجهر من القول. و آهسته و آرام نام او را بر زبان بیاور
و این کار را همواره صبحگاهان و شامگاهان تکرار کن، بالغدو و الاصال.
(آصال) جمع (اصیل) به معنی نزدیک غروب و شامگاه است. و هرگز از غافلان و بیخبران از یاد خدا مباش. و لا تکن من الغافلین
یادخدا در همه حال و در هر روز و در صبحگاهان و شامگاهان مایه بیداری دل‌ها وکنار رفتن ابرهای تاریک غفلت از دل آدمی است، یاد خدا همچون باران بهاری است که چون بر دل ببارد گل‌های بیداری، توجه، احساس مسؤولیت، روشن بینی و هر گونه عمل مثبت و سازنده‌ای را می‌رویاند.[1]

[1] . تفسیر نمونه،‌ ج 7، ص 69 ـ 73.