مراعات اوّل وقت

پاسخ سریع به خواسته بزرگان، نشانه احترام و ادب نسبت به آنان است. از این رو، افراد نمازگزار به مجرد شنیدن نوای ملکوتی اذان که اقامه نماز را از جانب خدا اعلان می دارد، همه کارهای خویش را تعطیل کرده، به نماز می ایستند و بویژه به هنگام سحر، خود را پیش از اذان صبح آماده حضور در پیشگاهخدا نموده و زمزمه های عاشقانه خویش را با نسیم سحری در هم می آمیزند، چنانچه قرآن درباره آنان می فرماید:

«وَ بِالْاََسْحارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ»[1]

و در سحرگاهان از خدا بخشش می طلبند.

امام باقر ـ علیه السلام ـ فرمود

«إنّ فضل الوقت الأوّل علی الاخر کفضل الاخرة علی الدّنیا»[2]

برتری اول وقت بر دیگر وقتها همچون برتری آخرت بر دنیاست.

[1] . ذاریات (51)، آیة 18.

[2] . جامه الاحادیث، ج 4، صفحة 110.