خدایا!این نماز، نماز نبود. خودت قبولش کن

هر جا در زندگی نقص مادی و معنوی، نقص روحی و جسمی دیدید، اولین کاری که می کنید بررسی نماز است. شاید در نماز کم میگذارید.

باید بگویید خدایا مگر من بد نماز می خوانم که آنقدر گرفتار می شوم؟ اول به نمازتان برسید.

ما به بی نمازان چگونه توضیح بدهیم که بیایند و نماز بخوانند؟

شمانمی خواهد بروید و به آنان بگویید که چرا باید نماز بخوانند.خودتان با نماز خواندنتان چه گلی به سر زده اید؟ نمازخواندنتان را نشان بدهید. لذتی که از نماز خواندن بردید نشان بدهید، اهل عالم همه نمازخوان می شوند. هر چه بی نماز در عالم هست،تقصیر نمازخوانان است.

اینکهبی نمازان نماز نمی خوانند، برای این است که به ما نگاه می کنند، می گویند: تو که نماز خوانده ای چکار کردی؟ چه فایده ای برایت داشته؟ صورتت گلانداخته از مناجات با خدا که بگویی چه کیفی کردی که دیگری هم بیاید؟ خب اینطور میگویند. نگویند هم همین طور دارند می بینند. اخلاقت، رفتارت... نماز کجای وجود تو را آباد کرده است که بقیه جذب بشوند؟

تا خوب ها خوب نشوند بدها خوب نمی شوند.

چکار کنیم همه نمازخوان شوند؟

آنانی که نمازخوان هستند بهتر نماز بخوانند. همین...به همین سادگی...

آنوقت می گویند:چرا تو آنقدر همیشه سرحال و با نشاط هستی؟ تو چرا کینه به دلت نمیاید؟ تو چرا عصبانی و حسرت زده نمی شوی؟ می گوید: من نمیدانم. فکر کنم از نماز است.

وقتی نمازت به دلت نچسبید با شرمندگی می گویی:خدایا!این نماز، نماز نبود. خودت قبولش کن. خدا آنقدر از این صدا خوشش می آید...

خدایا به خاطر همه بی نمازان نماز گزاران را بیامرز.

حجت الاسلام پناهیان