سجده زیاد از صفات بندگان خاص

* نظر قرآن درباره انجام دادن سجده زیاد چیست؟
* قرآن کریم، یکى از ویژگى‌هاى «عباد الرحمن» (بندگان خاص خداوند) را چنین معرفى مى‌فرماید: (وَ‌عِبَادُ الرَّحْمَـنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الاَْرْضِ هَوْنًا وَ‌إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَـهِلُونَ قَالُواْ سَلَـمًا * وَ‌الَّذِینَ یَبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّدًا وَ‌قِیَـمًا‌)[1]؛بندگان خاص خداوند رحمان آنها هستند، که با آرامش و بى‌تکبر، بر زمین راه مى‌روند و هنگامى که جاهلان آنها را مخاطب سازند، به آنها سلام مى‌گویند [وبا بى‌اعتنایى و بزرگوارى مى‌گذرند] آنها کسانى هستند که شبان‌گاه، براى پروردگارشان، سجده و قیام مى‌کنند.
جمله «یبیتون» دلیل بر این است که آنها شب را با سجود و قیام به صبح مى‌آورند، که منظور بخش قابل ملاحظه‌اى از شب است و یا اگر تمام شب باشد، در بعضى از مواقع چنین است. سجده‌هاى فراوان و طولانى در دل شب، از ویژگى‌هاى بندگان خاص الهى است، که در این آیه به آن اشاره شده است.
در سوره انسان، آیه 25 و 26 آمده است: (وَ‌اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ بُکْرَةً وَأَصِیلاً * وَ‌مِنَ الَّیْلِ فَاسْجُدْ لَهُو وَ‌سَبِّحْهُ لَیْلاً طَوِیلاً‌)؛ و نام پروردگارت را هر صبح و شام به یاد آور و در شبان‌گاه براى او سجده کن و مقدارى طولانى از شب، او را تسبیح‌گوى.

1. فرقان، آیه63 و 64.