خداوند درباره اسماعیل صادق الوعد، روى سخن را به پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله و سلم کرده و مى گوید:

اى پیامبر! در کتاب آسمانى از اسماعیل یاد کن! او در وعده هایش صادق بود. او پیامبرى عالى مقام بود و همواره خانواده خود را به اقامهنماز و پرداخت زکات دستور مى داد.

خداوند در قرآن کریم اسماعیل را از دو جهت تعریف و تمجید مى کند؛ زیرا در آن حضرت دو صفت زیبا وجود داشت و آن ها عبارت اند از:

1- عهد و پیمانى که با مردم برقرار مى کرد به آن پاى بند بود و هیچ وقت خلف وعده نمى کرد.

2- خانواده خود را دائم به اقامه نماز و پرداخت زکات فرا مى خواند.

اسماعیل علاوه بر آنکه خود اهل نماز بود نزدیکان خود را نیز به این مسئله مهم دعوت مى کرد.

در این جا، باید به این مطلب توجه شود که این اسماعیل فرزند حضرت ابراهیم (علیه السلام) نیست بلکه پیامبرى از پیامبران بنى اسرائیل و فرزند حزقیل نبى است. چون او دائم خانواده و قومش را به نماز دعوت مى کرد واین براى آنان ناخوش آیند بود! از این جهت او را گرفته و پوست سر و صورتش را کندند.

لازم به تذکر است: پیامبرى که از جانب خداوند متعال لقب صادق الوعد را گرفت فقط همین پیغمبر بوده است؛ زیرا با شخصى در مکانى وعده ملاقات داشت، چون آن شخص در قرار حاضر نشد آن حضرت یکسال در آن مکان ماند بلکه رفیقش بیاید و او را ببیند.

پس از گذشت این مدت طولانى، اسماعیل آن شخص را دید و فرمود: من در این مدت همواره در انتظار تو بودم.

منبع: کتاب سجاده عشق، نعمت الله صالحی حاج آبادی.