خشوع بی ‏مانند

امیرمؤمنان ـ علیه السلام ـ هنگامى که داخل نماز می ‏شد، همچون بنایى ثابت و استوار و بدون تحرّک بود و چه بسیار رکوع و سجودش طولانى می ‏شد و بدون توجه قلبى ذکر نمی ‏گفت و بدنش از بس بی ‏حرکت بود که گاهى مرغى بر پشت مبارک آن حضرت می ‏نشست، و هیچ کس به جز على بن ابى طالب ـ علیه السلام ـ وعلى بن الحسین ـ علیهم السلام ـ طاقت نداشتند که مانند رسول خدا ـ صلى الله علیه و آله ـ نماز بخواند.[1]

روایات فراوانى درباره خشوع آن حضرت وارد شده است، از جمله امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند:

«کانعلىٌ إذا قام إلى الصّلاةِ، فقال: و جَّهْتُ وَجْهِىَ لِلّذى فَطَرَ السّموات و الأرض و تَغَیُّرُ لو نِهِ یُعْرف ذلک فى وجهه.»[2]

«هر گاه على به نماز برمى‏خاست، می ‏گفت: روى خود را به سوى کسى کردم که آسمانها و زمین را آفرید، و رنگش تغییر می ‏کرد به طورى که در چهره‏اش پیدابود.»

در تفسیر قشیرى آمده است:

«على ـ علیه السلام ـ چون وقتنماز می ‏شد، رنگش تغییر مى‏کرد و به خود می ‏لرزید، به آن حضرت عرض می ‏شد، شما را چه شده است؟ می ‏فرمود: هنگام اداى نماز، یعنى امانتى بزرگ رسیده است که خداى تعالى آن را بر آسمانها و زمین و کوهها عرضه کرد و آنها از پذیرش آن ابا کردند و انسان آن را به عهده گرفت و من با این ضعف و ناتوانی ام، نمی ‏دانم آیا از عهده برداشتن این بار به خوبى بر می ‏آیم یا نه.»[3]

پی نوشت ها:

[1] . میزان الحکمة، ج 5، ص 382.

[2] . فلاح السّائل، ص 101.

[3] . بحار الانوار، ج 41، ص 17، حدیث 10.