آتشه ای برافروخته و کوثر نماز

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)دربار نماز فرموده اند: «ما من صلوة یحضر وقتها الّا نادی ملک بین یدی النّاس ایّها النّاس قوموا الی نیرانکم الّتی اوقدتموها علی ظهورکم فاطفئوها بصلوتکم» [1] وقت هر نمازی که فرا می رسد فرشته ای به مردم میگوید: ای مردم، برخیزید آن آتشه ایی که پشت سر خود روشنکرده اید با نماز خاموش کنید.

ناروایی را که مرتکب شدیم، سخن بدی راکه گفتیم، بیراهه ای را که رفتیم، از ما جدا و دور نیست، هم اینها آتشهاییاست که با دست خود روشن کردهایم و بر دوش حمل می کنیم و نمیدانیم که خروارها آتش بر دوش ماست!

حتی خود انسان آتش و هیزم افروخته میشود: «و أمّا القاسطون فکانوا لجهنّم حطباً» [2] آنها که اهل قسط و ظلم هستند، خود هیزم جهنمند و به صورت آتش و هیزم افروختهای مجسم میشوند.

اگر خداوند با اهل قِسط و عدل دوست است، با اهل قَسط و ظلم نیز دشمن است. بسیاری از کارهای ما به صورت آتشی بر دوش ما انباشته شده است؛ اما احساس نمیکنیم. معلوم میشود اگر کسی نماز خواند نه تنها بعد از نماز گرفتار گناه نمیشود؛ بلکه آتشهایی را هم که قبلاً روشن کرده است، خاموش میکند.

نماز،نهر روان و چشم کوثری است که هم آتشهای گذشته را خاموش میکند و هم نمیگذارد انسان بعدها گرفتار آتش شود. هم جلو بدیها را میگیرد و هم بدیهای گذشته را از بین میبرد. این خاصیت نماز است که در قرآن کریم بدان اشاره شده: «انّ الصّلوة تنهی عن الفحشاء و المنکر و لذکر الله اکبر و الله یعلم ما تصنعون» [3] پی نوشت ها:

[1] - من لایحضر، ج1، ص 208، ح 624.

[2] - سور جن، آی 15.

[3] - سور عنکبوت، آیه 45.