اثرپذیری از قرآن و دعا و اذکار، در پرتو نماز

یکیاز اسرار نماز، که اثر به سزایی در تربیت معنوی انسان نمازگزار دارد، در صورتی که نمازگزار به آن توجه عمیق نماید، اثرپذیری از آیات قرآن و اذکار ودعاهایی است که در نماز هست.
نمازگزاری که به محتوای حمد و سوره، و اذکار و دعاهای نماز، آگاه بوده و با توجه به آن محتوا، نماز را بجا آورد، همواره پیوند خود را با قرآن و دعا و یاد خدا برقرار کرده، و از این سه منبع فیض بهره مند می گردد.
مرحوم شهید ثانی (متوفی 966ه.ق) در کتاب اسرار الصلوة خود پس از سفارش به توجه نمودن به محتوای آیات قرآن که در نماز خوانده می شود، می نویسد:
یک بار به امام صادق (علیه السلام) در نماز، حالی دست داد که به غش کرده، به روی زمین افتاد، چون به حالت عادی بازگشت، علت آن را جویا شدند، فرمود:
مازلت اردد هذه الآیة علی قلبی حتی سمعتها من المتکلم بها فلم یثبت جسمی لمعاینة قدرته.
«این آیه را (اشاره به یکی از آیاتی که در نماز می خواند) در دلم آنقدر خطور دادم و تکرار کردم که آن را از خالقش شنیدم، و دیگر نتوانستم در برابرمشاهده ی قدرت و عظمت خالق، روی پای خود بایستم.»(1)
باید در نماز به گونه ای به محتوای آیات قرآن که در نماز خوانده می شود توجه کرد و به اذکارو دعاهای نماز، دل بست که مصداق این آیه (2 سوره ی انفال) شد:
انما المؤمنون الذین اذا ذکر الله وجلت قلوبهم و اذا تلیت علیهم آیاته زادتهم ایماناً و علی ربهم یتوکلون.
«مؤمنان، تنها کسانی هستند که هر وقت نام خدا برده شود، دلهایشان، ترسان می شود و هنگامی که آیات او بر آنها خوانده می شود، ایمانشان افزون می گردد، و تنها بر پروردگارشان توکل دارند».
بدون شک اثرپذیری از قرآن و دعاها و اذکار نماز، نقش مهمی در پاک سازی و به سازی انسان خواهد داشت.

پی نوشت:

1- ترجمه ی اسرار الصلوة شهید ثانی، ص 180.