تکریم الهی از نمازگزار

خداوندمتعال در سورۀ معارج می‌فرماید: «اولئک فی جنّاتٍ مُکرمُون»(1) اینان در بهشت از کرامت الهی برخوردارند. نه تنها برخورداری از نعمت‌های بهشت، مطرح است مانند جنات، نهر، حریر، استبرق و خوردن و نوشیدن؛ بلکه سخن از کرامت و تکریم نمازگزار در بهشت است.
«کرامت» تعبیر لطیف عربی است که ظاهراً معادلی در فارسی ندارد. در فارسی کلمه ای نیست، که بتواند ترجمان «کرامت» باشد. بزرگداشت و تکریم و مانند این‌ها غیر از کرامت است. کرامت آن بزرگواری و بزرگ منشی است که انسان کریم از آن برخوردار است. خداوند کرامت را صفت فرشتگان می‌داند و می‌فرماید: «بل عبادٌ مُکرمون»(2) فرشتگان، بزرگوار و مورد تکریم هستند. در مورد نمازگزار نیز سخن از کرامت است. خدا فرشته را به اوصافی معرفی می‌کند؛ سپس می‌فرماید: «لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ»(3) فرشتگان هرگز جلو نمی‌افتند وتابع امر خدا هستند، سعی می‌کنند برابر دستور خدا کاری انجام دهند. آنگاه در سورۀ حجرات می‌فرماید: « یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تُقَدِّمُوا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ وَرَسُولِهِ»(4) ای مؤمنان! بر خدا و رسول او پیشی نگیرید، تابع دستور حق باشید یعنی همانند فرشتگان که تابعند، شما هم تابع باشید؛ تا خوی فرشتگی درشما ایجاد شود و خود فرشته شوید. لذّت با فرشته بودن، کرامت است. نمازگزاران در بهشت مکرّمند؛ برای آنکه نمازگزارخوی فرشتگی پیدا کرده، هرچه فرشتگان دارند او دارد. (5)

پی نوشت ها:

1. سوره معارج، آیه 35.
2. سوره انبیاء، آیه 26.
3. سوره انبیاء، آیه 27.
4. سوره حجرات، آیه 1.
5. حکمت عبادات، جوادی آملی، ص 102 و 103.