عبادت به انگیزه شکرگزاری 

خداوندنعمت های زیادی در اختیار انسان گزارده است؛ نعمت های مادی و معنوی فراوانی که هیچ کس قادر به شمارش آنها نبوده و نخواهد بود. بهره گیری از داده های بی پایان خداوند، لزوم تشکر و قدردانی از منعم را به دنبال دارد که این کار بر اساس ادراک فطری و حکم عقل لازم است.(1) خداوند، هم بارها بهشکرگزاری دستور داده و می فرماید:«أن أشکرلله؛(2) خدا را سپاس بگزار» و نیز فرموده است: «أن أشکر لی و لوالدیک؛(3) برای من و برای پدر و مادرت شکربه جای آر»، عبادت خدا، مناسب ترین راه قدردانی از نعمت های الهی است. از این رو، پیامبر(صلی الله علیه و آله) و اهل بیت(علیهم السلام) برای شکرگزاری، خدا را عبادت می کردند.
درباره پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) نقل شده است: آن قدر عبادت و گریه می کرد تا بی هوش می شد؛ به ایشان می گفتند: مگر خداوند گناهان گذشته و آینده شما را نبخشیده است، چرا این قدر خود را به زحمت می اندازید؟ در پاسخ می فرمود: «أفلا أکون عبداً شکوراً؟! آیا بنده شاکر خدا نباشم!» «وکذلک کان غشیات علی بن ابی طالب(علیهم السلام) وصیه فی مقاماته؛(4) حالت بی هوشی های امیرالمومنین علی(علیه السلام)، وصی آن حضرت نیز این گونه بوده است». آن حضرت همانند رسول خدا(صلی الله علیه و آله) برای شکر و سپاس گزاری از خدا، عبادت می کردو گاه از هوش می رفت.

پی نوشت ها:

1. باب حادی عشر، ص216.
2. لقمان، آیه ی 12.
3. همان، آیه ی 13.
4. سنن النبی، ص86.