فوائد نماز اول وقت‏

چند روایت و حدیث پیرامون نماز اول وقت و فضائل و فوائد آن و ثمراتش در دنیا و آخرت :
1 - نماز اول وقت، سبب ازدیاد رزق و روزی و مایه‏ی برکت خانه است.
2 - نماز اول وقت متصل خواهد بود به نماز امام عصر (عج).
3 - نماز اول وقت در پنج وقت شبانه روز تمرینی است برای پاسخ گوئی سریع به ندای پر صلابت منجی عالم بشریت امام زمان (عج) در روز ظهور وقتی تکیه بر کعبه زند و با صدای رسایی که همه عالم بشنوند فریاد برآورد که انا بقیه الله در آن زمان آنان که اهل نماز اول وقتند با شنیدن این صدای دلربا اعلام آمادگی برای حضور در سپاه مبارک امام زمان (عج) را دارند.
4 - نماز اول وقت نشانه‏ی علی (علیه السلام) و ایمان واقعی است.(86)
5 - کسی که نمازش را اول وقت بخواند جزء غافلین شمرده نخواهد شد.(87)
6 - شیطان لعین، پیوسته از بنی آدم خائف و گریزان است زمانی که نمازهای پنجگانه را در اوقات خودش بجا آورد اما وقتی آنها را به تاخیر اندازد شیطان بر او جرأت پیدا کرده و او را به گناهان بزرگ وا می‏دارد.(88)
7 - نماز اول وقت و مواظبت بر طلوع و غروب خورشید، سبب راحتی هنگام مرگ و برطرف شدن غم و اندوه و نجات از دوزخ می‏شود و امیرالمؤمنین (علیه السلام) چنین پاداشی را برای او ضمانت فرموده است.(89)
8 - نماز اول وقت سبب تلقین شهادتین است هنگام مردن توسط خود حضرت عزرائیل.(90)
9 - بنا به فرموده اشرف کائنات نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم): نماز اول وقت محبوبترین کارها نزد خدا است سپس نیکی به پدر و مادر و سپس جهاد.(91)
10 - نماز اول وقت، رضوان خداست و وسط وقت عفو خدا و آخر وقت غفران خداست.(92)
11 - کسی که مواظبت کند از نماز اول وقت روز قیامت سندی در دست خواهد داشت که با آن داخل بهشت خواهد شد.(93)
12 - حضرت موسی (علیه السلام) به خداوند عرض کردند: پاداش کسی که نمازش را اول وقت بجا آورد چیست؟ فرمود: خواسته هایش را برآورده و بهشتم را برای او مباح می‏گردانم.(94)
در اینجا تکیمل مطلب که از روایات در مورد فضیلت و آثار نماز اول وقت بیان شد به ذکر داستانی می‏پردازم که جوانی با امام زمان (عج) تعهد بسته بود که نمازش را اول وقت بخواند.

86) الحیاه، ج 2، 369.
87) وسائل ج 3، ص 82.
88) بحارالانوار، ج 83، ص 11.
89) بحارالانوار، ج 83، ص 9.
90) منازل الاخره، ص 13.
91) خصال صدوق، ص 166.
92) بحارالانوار، ج 82، ص 305.
93) وسائل الشیعه، ج 3، ص 78.
94) بحارالانوار، ج 82، ص 204.