پروردگارا  فرزندانم را در  كنار خانه‌ای  تو  ساكن ساختم تا نماز را برپای دارند

 ربّنا انّی اسكنت من ذرّیّتی بواد غیر ذی زرع عند بیتك المحرّم ربّنا لیقیموا الصّلوه فاجعل أفئدهً من النّاس تهوی الیهم و ارزقهم من الثّمرات لعلّهم یشكرون.
پروردگارا من بعضی از فرزندانم را در سرزمین بی‌آب و علفی در كنار خانه‌ای كه حرم تو است ساكن ساختم تا نماز را برپای دارند تو قلبهای گروهی از مردم را متوجّه آنها ساز و از ثمرات به آنها روزی ده شاید آنان شكر تو را بجای آورند.«ابراهیم ، 37»
در این آیه گوشه‌ای از دعاها و خواسته‌های ابراهیم بنده مقاوم و شاكر خدا را بیان می‌كند. تا سرمشق و الگویی برای آنها كه می‌خواهند از نعمتهای الهی بهترین بهره را بگیرند.
و چنین دعا و نیایش خود را بیان می‌كند: ای پروردگارا من بعضی از فرزندانم را در سرزمین فاقد هر گونه زراعت و آب و گیاه نزد خانه‌ای كه حرم تو است گذاشتم تا نماز را برپای دارند.[1]
مراد ابراهیم ـ علیه السّلام ـ از ذریّه‌اش همان اسماعیل و فرزندانی است كه از وی پدید می‌آیند، نه اسماعیل به تنهایی برای این كه دنبالش گفته است (ربّنا لیقیموا الصّلوه)پروردگارا تا نماز به پای بدارند، و اگر اسماعیل به تنهایی مقصود بود نمی‌بایست لفظ جمع بكار برد.
و این كه گفته است:(ربنا لیقیموا الصلاه) منظورش بیان غرض خود از اسكان اسماعیل و مادرش می‌باشد كه به انضمام جمله قبلیش (بواد غیر ذی زرع)، و جمله‌ای كه دنبال آن آورده و گفت (فاجعل افئده من النّاس تهوی الیهم و ارزقهم من الثمرات) این معنا را افاده می‌كند: كه اگر در میان نقاط مختلف زمین نقطه‌ای غیر قابل كشت و خالی از امتعه و زندگی، یعنی آب گوارا و روئیدنی‌های سبز و خرم و درختان زیبا، و هوای معتدل، و خالی از مردم را اختیار كرد برای این بوده كه ذریّه‌اش در عبادت خدا خالص باشند و شواغل دنیا دلهایشان را مشغول نسازد.[2]

[1] . نمونه، ج 10، ص 362.

[2] . المیزان، ج 12، ص 111.

منبع: اندیشه قم