لزوم حفظ حرمت مؤمن‏

عالم متقی جناب حاج شیخ محمد باقر شیخ الاسلام « ره » فرمود: من عادت داشتم همیشه پس از فراغت از نماز جماعت با کسی که طرف راست و چپ من بود، مصافحه می‏کردم، وقتی در نماز جماعت مرحوم میرزای شیرازی - اعلی اللّه مقامه - در سامرا پس از نماز، با شخصی که طرف راستم نشسته بود، که یک نفر از اهل علم و بزرگوار بود، مصافحه کردم و در طرف چپ، یک نفر روستایی بود که به نظرم کوچک آمد و با او مصافحه نکردم. بلافاصله از خیال فاسد خود پشیمان شدم و به خود گفتم شاید همین شخصی که به نظر تو شأنی ندارد، نزد خداوند محترم و عزیز باشد، فوراً با کمال ادب با او مصافحه کردم، پس بوی مشک عجیبی که مانند مشک های دنیوی نبود به مشامم رسید و سخت مبتهج، خوشوقت و دلشاد شدم و احتیاطاً از او پرسیدم با شما مشک است؟ فرمود: نه. من هیچ وقت مشک نداشتم، یقین کردم که از بوهای روحانی و معنوی است. و نیز یقین کردم که شخصی است جلیل القدر و روحانی، از آن روز متعهد شدم که هیچ وقت به حقارت به مؤمنی نظر نکنم.

**داستانهای شگفت، دستغیب، ص 90.***