نور نماز جماعت در بیابان تاریک‏

در بحارالانوار روایت شده است که شبی «قتادة بن نعمان» از اصحاب خاتم انبیا محمد صلی الله علیه و آله در مسجد النبی حاضر بود. اوّل مغرب، نماز جماعت را با پیغمبر خواند. معمولاً رسول خدا صلی الله علیه و آله برای ملاحظه حال اصحابش که راهشان دور بود و مدینه هم مثل زمان حاضر، آبادیهایش جمع نبود، بلکه پراکنده و متفرق بود، لذا رسول خدا صلی الله علیه و آله نماز مغرب و عشا را طوری می‏خواند که هنوز هوا خیلی تاریک نشده بود. شبی هوا ابری بود و قتاده وقتی نمازش را تمام کرد، متوجه شد که هوا بسیار تاریک و برگشتنش خیلی مشکل است.
رسول خدا صلی الله علیه و آله دانست که اکنون موقعی است که باید قتاده از نور عملش بهره ببرد لذا از گوشه مسجد، چوب خشکی از نخل خرما افتاده بود، پیغمبر آن را برداشت و به قتاده داد، نوری از آن چوب برخاست و فرمود:«این چوب تا ده ذراع جلو و پشت سر تو را روشن می‏کند، قتاده آن را گرفت و به وسیله روشنی آن، به منزلش رفت.
اتفاقاً جانوری در گوشه خانه ‏اش بود که از همین نور چوب، او را تشخیص داد و کشت. در روایت چنین می‏فرماید که: «نور این چوب نور نماز جماعتش بود». آری هر کس نوری از ایمان و عملش، با او خواهد بود.

**داستانهای پراکنده از آثار شهید دستغیب، ج 4، ص 19 و 20.***