خوشحال شدن به طاعت‏

اما سرور و خوشحال شدن به طاعت بر دو قسم است: قسمی از آن محمود و نیکو است و قسمی مذموم می‏باشد.
آنچه محبوب می‏باشد آن است که بوده باشد قصد وداعیه تو، اخفای طاعت و اخلاص عمل تو برای خدا باشد، و نباشی از آن کسانی که عمل خود را بسیار می‏دانند. و ضمنا مسرور باشی از این جهت که خدا تو را توفیق داده بر عمل کردن، و بیرون آورده است تو را از میان دسته باطلان و بیهوده کاران.
ولی مرسان خوشحالی را به سرحد عجب، و اگر مردم اطلاع بهم رسانیدند از طرف تو نباشد.
اگر در این صورت خوشحال شوی به واسطه اطلاع ایشان، نظر به آنکه حق‏تعالی ایشان را مطلع گردانیده است به افعال نیک تو از کرم و فضل خود، تا عزیز و مکرم باشی در میان مردم، البته این خوشحالی پسندیده و محمود خواهد بود.
و سرور مذموم آن است که شاد شوی به واسطه بسیار کردن طاعت و عبادت و اعتماد داشته باشی بر آن به جهت مطلع شدن مردم، تا قدر و منزلت تو در نزد ایشان زیاد گردد و مدح کنند تو را و به قضای حوائج تو قیام نمایند و با تو، به اکرام ملاقات کنند. و امثال اینها، که ریاء محض و باطل کننده اعمال می‏باشد. و آن ناشی است از محبت دنیا و فراموشی از آخرت، و فراموشی آخرت و محبت به دنیا نیز، ناشی است از نسیان نعمتهای بی‏حد پروردگار در آخرت. و در حقیقت آنچه نزد خدای تعالی می‏باشد، البته بهتر است از دنیا و مافیها. و در قرآن است که جزا داده می‏شوند بندگان متقی و محسن در روز قیامت، از حور و قصور بیرون از حساب، به اندازه‏ای که در حدیث قدسی آمده: ما لا عین رات ولاخطر علی قلب بشر آن چیزهایی که نه چشمی آن را دیده است و نه به دل کسی خطور نموده. نسئل الله من فضله ان لایعاملنا بعدله، بل یسامحنا بعفوه، و یستر زلاتنا بصفحه، انه جواد کریم درخواست می‏کنیم از فضل خدای تعالی، که با ما با عدالت خود رفتار نکند، بلکه مسامحه بفرماید به عفو و مغفرت خود و بپوشاند لغزشهای ما را به گذشت و آمرزش خود، همانا او بخشنده بزرگوار است.

منبع: کتاب اسرار نماز ملا محسن فیض کاشانی