تنها به یاد او دلها آرامش می‌باید

و اگر دلی به یاد غیر او آرامش یابد دلی است كه از حقیقت حال خود غافل است اگر متوجه وضع خود بشود بدون درنگ دچار رعشه و اضطراب می‌گردد.[1]

صاحب مجمع البیان برای ذكر معنائی كرد كه برگشتش به ذكر لفظی است او گفته است خداوند تعالی یك جا ذكر را مایه اطمینان قلب دانسته و در جایی دیگر باعث وجل و ترس قلب خوانده این بدان جهت است كه مقصود از ذكر در اولی به یاد آوردن ثوابها و نعمتهای اوست كه به شمار نمی‌آید و منّتهای او كه كسی را یارای تلافی آن نیست آدمی وقتی به یاد نعمتهای او می‌افتد دلش آرام می‌گیرد و مقصود از ذكر در آنجا كه باعث ترس و اضطراب قلب می‌شود به یاد آوردن عقاب خدا و انتقام اوست كه به یاد هر كه بیاید آرامش را از او سلب می‌كند.[2]

[1] - المیزان، ج 11، 545.
[2] - المیزان، ج 11، ص 545.
منبع سایت اندیشه قم