کبرزدایی

کبرزدایی
 
http://file.tebyan.net/a433b6090c/%D9%BE%D9%88%D8%B4%D9%87%20%D8%A8%D8%AF%D9%88%D9%86%20%D9%86%D8%A7%D9%85/%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%B22/%D8%AC%D9%85%D8%A7%D8%B9%D8%AA%20000.jpg
 
امام علی (ع) در حکمت دویست و چهل و چهار از کلمات قصار برخی از اسرار و آثار احکام شرعی را بیان فرموده است. از جمله درباره نماز می فرماید:
«فَرضَ اللهُ الایمانَ تَطهیراً مِن الشِرکِ و الصلوةَ تنزیهاً عن الکِبرِ»[1] خدا ایمان را واجب کرد برای پاکی از شرک و نمازرا برای پرهیز از خود بزرگ دیدن.
امیر مؤمنان (ع) علی در خطبه صد و نود دوم نهج البلاغه که به خطبه قاصعه معروف شده است، در پی مذمت و بیان آثار شوم کبر و خودبزرگ بینی و نقش و تأثیر نماز در زدون آثار آن می فرماید:
در همین زمینه (بر طرف کردن و آثار شوم آن) است که خداوند به واسطه نماز و به خاک ساییدن چهره به رسم تواضع و چسباندن عضوهای ارجمند به زمین به نشانه ی کوچکی از بندگان خویش پاسداری می کند تا آرامش در میانشان برقرار گردد، بر چشم هایشان خشوع حاکم می شود، جان هاشان خاکساری پذیرد، دلهاشان شکستن آموزد و خودپسندی از آنان زدوده شود.
دست اِشکسته برآورد در دُعا          سوی اشکسته پَرَد فضل خدا
[در مثنوی آمده است هنگامی که آهنگر می خواهد در کوره آهنگری بدمد لباس کهنه می پوشد اما این کهنه پوشیدن از ارزش و وقار او در چشم خلق چیزی نمی کاهد. پس اگر انسان هم لباس تکبر از تن بیرون کند و لباس خضوع و خشوع بر تن کند از او کاسته نمی شود:
وقت دَم آهنگرار پوشید دلق *           احتشام او نشد کم پیش خلق
پس لباس کبر بیرون کن ز تن           ملبس ذل پوش در آموختن]
 
[1]حکمت، 252

 





[ جمعه 14 اسفند 1394  ] [ 6:23 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]