این ‏دردی است که همه گرفتاریم

یکی از طلاب محترم نقل میکند حضور حضرت آیه الله بهجت رسیدم و گفتم :آقا‎ ‎عمرمان گذشت و ‏هنوز لذتی از عبادت و به خصوص نمازمان احساس نکرده‌ایم به نظرشما چه‎ ‎باید کرد؟ آقا فرمودند : این ‏دردی است که همه گرفتاریم گفتم به هر حال مراتب دارد‎ ‎و مسأله نسبی است بعضی مثل شما مراتب عالی ‏دارد و ما ها هیچی نداریم باید چه کنیم؟‎
فرمودند: شاید من مرتبه شما را تمنا کنم!! خلاصه بعد از اصرار زیاد فرمود این‎ ‎احساس لذت در نماز یک ‏سری مقدمات خارج از نماز دارد و یک سری مقدما ت در خود نماز‎ ‎آنچه که قبل از نمار بایستی مورد ‏ملاحظه قرار بگیرد و عمل شود این است که انسان گناه‏‎ ‎نکند قلب را سیاه نکند دل را تیره نکند, معصیت ‏روح را مکدر می‌کند نورانیت دل را می‌برد و اما هنگام نماز انسان بایستی زنجیر و سیمی دور خودش بکشد ‏تا غیر از خدا داخل‎ ‎نشود بایستی فکرش را از غیر خدا منصرف کند توجهش به غیر خدا مشغول نشود , ‏البته اگر‎ ‎غیر اختیاری توجه‌اش بجائی رفت که هیچ اما به محض التفات پیدا کردن باید قلبش را از‎ ‎غیر ‏خدا منصرف کند. ( 1‏‎)
از محضر شان سؤال شد اینجانب تصمیم دارم که به خداوند‎ ‎قرب پیدا کنم و سیر وسلوک داشته باشم آن ‏چیست؟ جواب فرمودند: چنانچه صادق باشد ترک‏‎ ‎معصیت کافی و وافی است برای تمام عمر , اگر چه هزار ‏سال باشد (2‏‎) یکی از‎ ‎شخصیت‌های ارزنده انقلاب از حضرت آیه بهجت «رحمت‌الله‌علیه» درخواست دستوری فرمودند: ‎آقا ‏که همیشه مشغول ذکر هستند سر بلند کرده و فرمودند: تا می‌توانید گناه نکنید سپس‎ ‎سربزیر انداخته و ‏مشغول ذکر شدند بعد از چند لحظه سر بلند کرده و فرمودند: اگر‎ ‎احیاناً گناهی مرتکب شدید سعی کنید ‏گناهی که در آن حق‌الناس است نباشد, باز سر را به‎ ‎زیر انداخته مشغول ذکر و دعا و برای مرتبه سوم ‏فرمودند: اگر گناه مرتکب شدید که در‎ ‎آن حق‌الناس است سعی کنید در همین دنیا آنرا تسویه کنید ‏برای آخرت نگذارید که آنجا‎ ‎مشکل است.
  پی نوشت :

1-    توضیح المسائل‎
‎2- کتاب داستان‌ها و حکایت‌های نماز , نوشته محمد یاری