روح نماز

اگر رکوع و سجود و قرائت و تسبیح را جسم نماز بدانیم، حضور قلب و توجه درونى به حقیقت نماز و کسى که با او راز و نیاز می ‏کنیم روح نماز است.

خشوع نیز در واقع چیزى جز حضور قلب توأم با تواضع و ادب و احترام نیست و به این ترتیب روشن می ‏شود که مؤمنان تنها به نماز به عنوان یک کالبد بى روح نمی ‏نگرند بلکه تمامى توجه آنها به باطن و حقیقت نماز است.[1]

بنابراین کسانی که اهل نماز نیستند یا اهل نماز بوده و آن را کنار زده اند مواهب بسیاری را از دست داده اندکه جبران آنها ار راه دیگر ممکن نیست برای درک آن مواهب باید هرچه زودتر با نماز ارتباط پیدا کنند.

پی نوشت:
[1] – مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج ۱۴، ص،۲۰۴ و ۲۰۵ دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش.