بعد از نماز صبح عاشورا

آنگاه كه امام حسين علیه السلام نماز صبح روز عاشورا را بجاي آورد، رو به سوي ياران نمازگزارش پس از حمد و سپاس خداوند به آنان چنين فرمود: خداوند به شهادت شما در اين روز، اذن داده است و بر شماست صبر و شكيبايي.¹
حضرت در اين گفتار حكيمانه دو نكته را تذكر مي دهد: يكي اصل شهادت كه به امر پروردگار است و ديگري پايداري و استقامت در برابر دشمن كه هر دو نكته با نماز، ارتباط مستقيم دارد؛ چرا كه روح استقامت و پايداري در جهاد بايد از همان نماز و ارتباط با پروردگار به دست بيايد و از عبادت و معنويت نيرو بگيرد كه: «وَاسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَاة».2
سپس چون امام علیه السلام در مقابل خويش موجي خروشان از دشمنان خيانتكار را ديد، دستها را به سوي آسمان بلند كرد و با توكلِ خالصانه به خداوند، اين دعا را خواند:
«اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِي فِي كُلِّ كَرْبٍ وَ أَنْتَ رَجَائِي فِي كُلِّ شِدَّةٍ وَ أَنْتَ لِي فِي كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِي ثِقَةٌ وَ عُدَّةٌ كَمْ مِنْ هَمٍّ يَضْعُفُ فِيهِ الْفُؤَادُ وَ تَقِلُّ فِيهِ الْحِيلَةُ وَ يَخْذُلُ فِيهِ الصَّدِيقُ وَ يَشْمَتُ فِيهِ الْعَدُوُّ أَنْزَلْتُهُ بِكَ وَ شَكَوْتُهُ إِلَيْكَ رَغْبَةً مِنِّي إِلَيْكَ عَمَّنْ سِوَاكَ فَفَرَّجْتَهُ [عَنِّي ] وَ كَشَفْتَهُ فَأَنْتَ وَلِيُّ كُلِّ نِعْمَةٍ وَ صَاحِبُ كُلِّ حَسَنَةٍ وَ مُنْتَهَى كُلِّ رَغْبَةٍ؛³ خدايا! تو در هر غم و اندوه، پناهگاه و در هر پيشامد ناگوار، مايه اميد، و در هر گرفتاري، سلاح و ملجأ من هستی، چه بسيار غمهاي كمرشكن كه دلها در برابرش آب و راه هر چاره در مقابلش مسدود مي گردد، غمهاي جانكاهي كه با ديدن آنها دوستان، دوري می جستند و دشمنان به شماتت زبان مي گشودند، در چنين مواقعي تنها به پيشگاه تو شكايت آورده و از ديگران قطع اميد نموده ام و تو بودي كه به داد من رسيده و اين كوه هاي غم را برطرف كرده و از اين امواج اندوه نجاتم بخشيده اي. خدايا! تويي صاحب هر نعمت و تويي آخرين مقصد و مقصود من!»

پی نوشت:

  1- «إِنَّ الْحُسَيْنَ علیه السلام صَلَّى بِأَصْحَابِهِ الْغَدَاةَ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَيْهِمْ فَقَالَ إِنَّ اللَّهَ قَدْ أَذِنَ فِي قَتْلِكُمْ فَعَلَيْكُمْ بِالصَّبْر» بحار الانوار، علامه مجلسي، ج‏‏45، ص‏86.
2- سخنان حسين بن علي علیهما السلام از مدينه تا كربلا، محمد صادق نجفي، نشر اسلامي، قم، 1376‏ش، ص‏158‏ـ160.
3-  الارشاد، ج‏‏2، ص‏96.