سرّ مشروط ‌بودن قبولی اعمال به قبولی نماز

در حدیثی از امام صادق(علیه السلام) آمده که حضرت می فرماید :«إنّ العبد إذا صلّی الصّلاة فی وقتها و حٰافَظَ علیها ارتفعت بیضاء نقیّة»، این همان تمثّل اعمال است و تجسم اعمال؛ اگر کسی نماز را در وقت خواند و محافظش بود و ارکان و شرایطش را انجام داد، این نماز بالا می‌رود به عنوان یک امرِ روشن طاهر؛ «ارتفعت بیضاء نقیّة تقول حفظتنی حفظک الله»؛ نماز به نمازگزار می‌گوید: تو مرا حفظ کردی، خدا حفظت کند، «و إذا لم یصلّها لوقتها ولم یحافظ علیها ارتفعت سوداء مظلمة تقول ضیّعتنی ضیّعک الله»

در لسان همه انبیا سخن از نماز بود و اوّلین کلامی که خدای سبحان به موسای کلیم(علیه السلام) بعد از اینکه دستور توحید و نبّوت داد فرمود [این بود]: (أَقِمِ الصَّلاَةَ لِذِکْرِی)؛ فرمود: نماز را برای یاد من اقامه کن.

این حرفی است که خدا به همه انبیا گفته است و سخن ابراهیم خلیل (علیه السلام) این است که «خدایا! مرا مقیم صلات قرار بده، کاری بکنم که نماز را ایستادگی ببخشم» چون از این نماز خیلی کار ساخته است.

اگر در جریان محاسبه آمده است که اگر نماز قبول شد دیگر امور مقبول است: «فإن قبلت قبل ما سواها و إن ردّت ردّ ما سواها»، سرّش این است که نماز جلوی فساد را می‌گیرد. آن نمازِ قائم است که جلوی فساد را می ‌گیرد که (تَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنکَرِ).

منبع :

بیانات آیت الله جوادی آملی