مرحوم ملكى رحمه الله علیه شبها كه براى تهجّد و نماز شب به پا مى خاست ، ابتدا در بسترش مدّتى صدا به گریه بلند مى كرد؛ سپس بیرون مى آمد و نگاه به آسمان مى كرد و آیات ((إ نَّ فى خَلْق السَّمواتِ وَالارض ...))⁽¹⁾ را مى خواند و سر به دیوار مى گذاشت و مدّتى گریه مى كرد و پس از تطهیر نیز كنار حوض ‍ مدّتى پیش از وضو مى نشست و مى گریست .
وخلاصه از هنگام بیدار شدن ، تا آمدن به محلّ نماز و خواندن نماز شب ، چند جا مى نشست و بر مى خاست و گریه سر مى داد و چون به مصلاّیش ‍ مى رسید، دیگر حالش قابل وصف نبود.⁽²⁾

2-رساله لقاء اللّه : 128، پانوشت ؛ و نیز مقدمه آن كتاب / ه‍ و.