با پيوستن كودك به خانه دوم(مدرسه)به ويژه در دوران نوجواني كه زمان گسستگي از خانواده و پيوستن به جامعه دوستان و همسالان است، آفت پذيري رواني و معنوي بيشتر مي شود. كودكان و نوجوانان، بخش زيادي از وقت خود را در مدرسه مي گذرانند و مدرسه در شكل دهي شخصيت دانش آموز سهم بزرگي دارد. مدرسه به چند دليل مي تواند بر نمازگزاري در دانش آموزان تأثير منفي داشته باشد. 

الف) تعارض ميان بود و نبود

ب) نارسايي يا باز دارندگي مكان ها و امكانات بر پايي نماز

گاه نبود امكانات لازم سبب مي شود انگيزه دانش آموزان براي نمازگزاري از بين برود. خراب بودن دستشويي يا كمبود دستشويي در مدارس، كثيف بودن نمازخانه، تنگ بودن و كوچكي محل نماز خانه، فرش هاي نامناسب، طولاني بودن نماز جماعت، صداي نارسا و نارسايي در سيستم صدا، نبودن امكانات براي وضو گرفتن، رعايت نكردن نظافت توسط نمازگزاران، و زمان نامناسب نماز جماعت، همه مي توانند در بي توجهي نسل نوجوان به نماز مؤثر باشند.
زيبا كردن فضاي نماز خانه هر چند با امكانات كم، مانند نقاشي ها و كاغذهاي رنگي، سبب ايجاد طراوت و شادابي در دانش آموزان و حضور آن ها در نماز مي شود. پس براي گسترش نمازگزاري در ميان دانش آموزان، هم بايد امكانات براي انجام مقدمات نماز فراهم شود و هم فضاي نمازخانه مناسب و جذاب باشد.
شايد نقش امام جماعت از همه اين عوامل مهم تر باشد. در برخي موارد مشاهده مي شود كه با وجود فراهم شدن همه امكانات و وجود نمازخانه زيبا و مناسب، دانش آموزان به علت عملكرد نامناسب امام جماعت كه با روحيات و خواسته هاي آنان هماهنگ نبوده، از حضور در نماز خود داري مي كنند.
به نظر مي رسد برقراري ارتباط عاطفي ميان امام جماعت و دانش آموزان و آشنا شدن امام جماعت با دنياي مخاطبانش، در اين راستا بسيار مهم باشد.از اين رو، بسيار مفيد و موثر است كه امام جماعت در ساعت هاي غير از نماز جماعت در مدرسه حاضر شود و با دانش آموزان ارتباط برقرار كند؛ مانند زنگ تفريح و زماني كه ساعت درسي دانش آموزان، ورزش، هنر يا قرآن است، در جمع آن ها حاضر شود و با آن ها همراهي كند؛ مثلا با آن ها فوتبال بازي كند يا نقاشي بكشد. آن گاه شاهد تقويت روحيه و دين داري در مدرسه ها و حضور تمامي دانش آموزان در نماز جماعت خواهيم بود. به اين ترتيب، مدرسه در روند نمازگزاري دانش آموزان در خارج از مدرسه نيز تأثير خواهد گذاشت