رفتار و اعمال نمازگزاران در جذب يا دفع ديگر افراد جامعه به نماز

رفتار و اعمال نمازگزاران در جذب يا دفع ديگر افراد جامعه به نماز
انسان، موجودي است اجتماعي كه به دليل برآورده شدن نيازهايش، در جامعه زندگي مي كند. هر يك از اعضاي اين جامعه داراي رفتار خاصي هستند و چون با يكديگر ارتباط دارند، نحوه رفتار هر يك از آن ها در شخصيت تلقي ديگران تأثير دارد. به عبارت ديگر، هر رفتاري كه در جامعه انساني انجام مي شود، بازتابي در نزد ديگران دارد كه بر اساس آن، شخصيت مورد نظر را مي شناسند. البته ممكن است قضاوت ديگران در مورد آن رفتار صحيح نباشد، ولي به هر حال اين تأثير متقابل وجود دارد و از بازتاب رفتار شخصي در جامعه انساني نمي توان دوري كرد. نكته ديگر آن است كه رفتار همه افراد جامعه در يك حد اثر گزار نيست، رفتار خواص جامعه و يا نمايندگان يك گروه يا كساني كه براي افكار عمومي شناخته شده هستند و جايگاه خاصي دارند، بر جامعه اثر بيشتري دارد.
با اين مقدّمه مي توان گفت: رفتار و اعمال نمازگزاران در جذب يا دفع ديگر افراد جامعه بسيار مؤثر است. اگر نمازگزاران حقوق اجتماعي را رعايت نكنند و با خود محوري حقوق ديگران را زيرپا بگذارند؛ براي ديگران احترام نگذارند؛ با ديگران به خوبي رفتار نكنند؛ در عمل به اصول ديني پاي بند نباشند، براي خود احترام كاذبي قايل شوند، مظاهر و جنبه هاي ظاهري دين را رعايت نكنند، بينش هاي افراطي و غلط سياسي داشته باشند، دين را به شكلي تفسير كنند كه ديگران آن ها را مرتجع و كوته نظر بخوانند، انعطاف پذير نباشند و تعصب باطل داشته باشند، به مال اندوزي بپردازند و به فقرا و نيازمندان كمك نكنند، جلوه هاي تمدن و پيشرفت مادي را مخالف دين بدانند و به جز خودشان همه را بي دين فرض كنند، در اين صورت ديگر نمي توان انتظار داشت ديگران به نماز تمايل پيدا كنند؛ زيرا آن ها از اين گونه رفتارها به اين نتيجه مي رسند كه اگر آثار نماز در افعال نمازگزاران، چنين باشد، در آن صورت چه تأثير مثبتي را مي توان از نمازگزاران انتظار داشت؟ هر چند برداشت غلط است، ولي افكار عمومي در چنين مواردي، اين گونه برداشت مي كنند و نمي توانند بين دين و ديندار فرق بگذارند. شايد به همين دليل است كه قرآن مجيد با نمازگزاراني كه با رفتارهاي ناشايست و غير انساني خود ساحت بندگي را آلوده مي كنند، آن گونه با شدّت برخورد مي كند و صلوة آن ها را به «صَلاتِهِمْ ساهُونَ» تعبير مي كند؛1 زيرا مرزبندي آن چه دين مي گويد با آنچه برخي از دين داران به نمايش مي گذارد، ضرورتي حياتي دارد.2
از اين رو در روايات مي خوانيم: «كُونوا دُعاة النّاسِ بِغَيرِ اَلْسِنَتِكُم3؛ با اعمالتان راهنماي مردم باشيد» نمازگزاران با برخوردهاي صحيح خود مي توانند ديگران را به نماز دعوت كنند و آن ها را به سمت نماز سوق دهند.
پی نوشت ها:
1. ماعون، 4 و 5.
2. اميرالمؤمنين در مورد تعيين حق و باطل و فرق بين دين و ديندار مى فرمايند: حق و باطل با افراد شناخته نمى شوند، بلكه حق را بشناس تا اهل آن را بشناسى و باطل را بشناس تا اهل باطل را بشناسى، طاها حسين مصرى، عَلىّ و بنوه، ص 40).
3. كافى، ج9، عنوان الموعظه، باب الدعوة بغير اللسان.

 





[ شنبه 29 اسفند 1394  ] [ 9:32 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]