گلبانـــگ مـــؤذن

شد صبح زجا خيز كه هنگام نماز است!
هنگام مناجات و گه راز و نياز است
مرغ سحر از دل چو جرس نالد و گويد:
اي خفته زجا خيز! كه ره دور و دراز است
تا منزل مقصود و ، سراپردة جانان
بسيار در اين راه، نشيب است و فراز است
تـا از افق نور بتابد گل خورشيد
بر شب زده دلها، به سحر پنجره باز است
گلبانگ مؤذن رسد از مأذنه بر گوش
يعني: بشتابيد كه هنگام نماز است
سجاده گشاييد كه زين فرش معلاّ
تا عرش برين، سوي خدا دست دراز است
رندي به سحرگاه شنيدم كه همي گفت
:اَلمِنتهْ لله» كه در ميكده باز است »
بي فيض كسي از در او باز نگردد
چون خواجه كريم است وبسي بنده نواز است
صد شكر «سعيدا» ! كه تو را از سراخلاص
با عجز به خاك درِ او رويِ نياز است
سعيد اصفهاني