تهجد و شب‌زنده‌‏داری‌ حضرت زینب(س)

برخی مورخان درباره این بانوی مکرمه می‌نویسند: تهجد و شب‌زنده‌‏داری‌اش در تمام مدت عمرش ترک نشد»(1)، کسی که در شرایط دشوار کربلا و حتی شب عاشورا و شام عاشورا تهجد و شب زنده‌داری‌اش برقرار بود، حضرت سجاد(ع) درباره این بانو می‌فرمایند: «اِنَّ عَمَّتی زَیْنَب کانَتْ تُؤَدّی صَلَواتِها مِنْ قِیام اَلفَرائِضَ وَ النَّوافِلَ، عِنْدَ مَسیرِنا مِنَ الکُوفَةِ اِلَی الشّامِ، وَ فی بَعْضِ المَنازِل تُصَلّی مِنْ جُلُوسٍ لِشِدَّةِ الجُوعِ وَ الضَّعْفِ مُنْذُ ثَلاثِ لَیالٍ؛ لاَنَّها کانَتْ تَقْسِمُ ما یُصیبُها مِنَ الطَّعامِ عَلَی الاَطْفالِ، لِاَنَّ القَوْمَ کانُوا یَدْفَعُونَ لِکُلِّ واحِدٍ مِنّا رغیفاً واحِداً مِنَ الخُبْزِ فِی الیَوْمِ وَ اللَّیلَة»(2)

همانا عمه‌‏ام زینب همه نمازهای واجب و مستحب خود را در طول مسیر از کوفه به شام ایستاده می‏‌خواند و در بعضی از منزل‏‌ها نشسته نماز خواند و این هم به‏ جهت گرسنگی و ضعف او بود، زیرا سه شب بود که غذایی را که به او می‏‌دادند میان اطفال تقسیم می‏‌کرد، چون که آن مردمان (سنگدل) در هر شبانه روز به ما یک قرص نان بیشتر نمی‏‌دادند».

بزرگان در جاهاى مختلف اعتراف به این داشته‌اند که در کوشش براى عبادت به اندازه عبادت‌هاى حضرت زینب(س) توفیق نداشته‌اند

در روایت دیگری امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «در شب یازدهم محرم، عمه‏‌ام زینب را دیدم که در جامه نماز نشسته و مشغول عبادت است»(3)؛ یعنی نمازش را نشسته اقامه می‌کنند، «ابن نمای حلی» در کتاب مثیرالاحزان از فاطمه دختر امام حسین(ع) چنین نقل می‌کند: «وَ اَمّا عَمَّتی زَیْنَب فَاِنَّها لَمْ تَزَلْ قائِمَةً فی تِلْکَ اللَّیلَةِ - أی عاشِرَة مِنَ المُحَرّم - فی مِحْرابِها تَسْتَغیثُ‏ اِلی‏ رَبِّها، وَ ما هَدَأَت لَنا عَیْنٌ وَ لاسَکَنَتْ لَنا زَفْرَة»؛ و اما عمه‏‌ام زینب، پس وی همچنان در آن شب (شام غریبان) در جایگاه عبادت خود ایستاده بود و به درگاه خدای تعالی استغاثه می‌‏کرد و در آن شب چشم هیچ‏ یک از ما به خواب نرفت و صدای ناله ما قطع نشد».(4)

همچنین نقل شده، هنگامی که امام حسین(ع) در شب عاشورا نزد زینب(س) آمد، از جمله سفارش‌هایی که به او فرمود این بود: «یا اُخْتاه! لا تَنْسِنی فی نافلةِ اللَّیْل»(5)؛ خواهر جان! مرا در نماز شب فراموش نکن، بنابراین یکی از جنبه‌هایی که زندگی حضرت زینب (س) در آن جهت برای ما الگو است، اهتمام بانو به اقامه «نماز شب» است، هر چند که ما هرگز به پای حضرت زینب(س) در این جایگاه نمی‌رسیم، اما باید تلاش کنیم تا در مسیری که آن بانو قدم نهاده اند ما نیز قدم گذاریم.

بزرگان در جاهاى مختلف اعتراف به این داشته‌اند که در کوشش براى عبادت به اندازه عبادت‌هاى حضرت زینب(س) توفیق نداشته‌اند، مرحوم شهید ثالث که در مراتب عبادت و اطاعت کوشش و مداومت بسیار داشته، به یکى از دوستان خود مى‌گوید: «هر چه تلاش مى‌کردم تا شبى را به اندازه حضرت زینب(س) عبادت انجام بدهم، موفق نشدم، عبادت‌هاى آن حضرت از توان و استطاعت من خارج بود»(6)، ما که محب و دوست دار حضرت زینب(س) هستیم، تصمیم بگیرم تا همچون آن بانو به نماز شبمان اهمیت داده و از خدا بخواهیم تا برکات تهجد و نماز شب، روزی ما شود.

*پی‌نوشت‌ها:

1-ریاحین الشریعه، ج 3، ص 61.                                             

2- همان، ص 62.

3- همان، ص 61.

4-همان، ص 62.

5-همان

6-بهترین پناهگاه حکایات و داستان‌هاى نماز، ص 99.