اولین تسبیح تربت را چه کسی ساخت؟

در برخی از روایت‌ها ماجرای تسبیح حضرت زهرا (ع) این‌گونه گزارش شده است که کار سخت و طاقت‌فرسای خانه، موجب زحمت و مشقت فراوان دختر پیامبر (ص) شده و از دست آن، بسیار رنجور شده بود. با پیشنهاد علی (ع) و موافقت‌ فاطمه (س) بنا شد که از پیامبر (ع) خدمتگزاری درخواست کنند. رسول خدا (ص) در مقابل این خواسته، پیشنهاد نمود تا چیزی به ایشان بیاموزد که بهتر از خدمتکار است و سپس تسبیحی را به ایشان آموخت که تسبیح به آن حضرت منسوب شد. سخن علامه، بیانگر آن است که جایگاه بلند و عظمت وجودی حضرت فاطمه موجب شده که تسبیحی این چنین که مصداق ذکر کثیر و دارای فضایلی بسیار است تشریع شود.

در برخی از روایات مربوط به به تسبیح آن حضرت (ع) آمده است که پیامبر پس از آموختن آن، به دخترش فرمود: «این تسبیح بهتر از دنیا و هر آن چیزی است که در دنیا وجود دارد» حضرت فاطمه (س) به پاس آن، سه بار فرمود: «از خدا و رسولش خشنودم» در بسیاری از منابع روایی اهل سنت آمده است که امیرالمومنین علی (ع) پس از آن، هرگز و در هیچ شرایط این تسبیح را ترک نکرد.

روایتی است از امام صادق (ع) که حضرت فاطمه (س) برای شمارش ذکر، از تسبیحی به جنس پشم تابیده شده استفاده می‌کرد که به اندازه شماره تکبیرها، 34 گره داشت؛ اما پس از شهادت حضرت حمزه، تسبیحی از خاک قبر او ساخت و دیگران نیز در ساختن از تربت، از ایشان پیروی کردند تا هنگامی که امام حسین (ع) به شهادت رسید و تربت کربلا تقدس ویژه‌ای یافت.