کنار چشمه نماز  ایستاده ایم و همچنان تشنه ایم

چند نکته مهم و درس آموز در این عبارات وجود دارد.  نکته مهم اول این است که اگر می خواهیم بدانیم ما هم به عقل محض نزدیک می شویم یا نه باید ببینیم چگونه از سلاحی به نام نماز بهره می بریم و استفاده می کنیم.

بارها از بزرگان اخلاق شنیده ایم که فی المثل وقتی نماز می خوانید،  سریع از سر جانماز بلند نشوید. نافله های نماز را جدی بگیرد و از نمازتان بهره ببرید. کسانی که چشمان شان به عالم ملکوت باز شده است، می دانند که در عالم چه خبر است. آن ها می دانند وقتی ما به سمت نماز می رویم در حقیقت به سمت آب می رویم و می خواهیم روح تشنه مان را سیراب کنیم. کدام آدم تشنه ای می رود به سمت آب و آب زلال را می بیند و سیراب نشده برمی گردد. اما بسیاری از ما با نمازهایمان رفتار مشابهی داریم. به این معنا که می رویم به سمت تشنه آب را می بینیم و نخورده برمی گردیم. این که سفارش می شود وقتی سر نماز می ایستید، یاد دنیا را برای دقایقی از سر بیرون کنید و به نوافل مشغول باشید به خاطر این است که روح تان فرصت کند و از این چشمه های معنوی بنوشد. این خسران بزرگی است که ما روح تشنه را سر نماز ببریم و تشنه هم برگردانیم.

آیت‌الله العظمی بهاءالدینی