نماز و بستر بيمارى

امام صادق(ع) فرمود: روزى پيامبر(ص) سرش را به سوى آسمان بلند كرد و خنديد.شخصى پرسيد: (ديديم سرت را به آسمان بلند كرده و خنديدى؟ علتش چه بود؟).فرمود: (آرى خنده ام از اين رو بود كه تعجّب نمودم از دو فرشته اى كه از آسمان به سوى زمين آمدند و درجستجوى مؤمن صالح بودند كه هميشه او را در مصلاّى (محل نماز) خود مى ديدند تا اعمال او را بنويسند و به آسمان ببرند ولى اين بار او را در محل نماز خود نديدند به سوى آسمان عروج نمودند و به خدا عرض كردند: (پروردگارا! بنده تو فلانى را در محل نمازش نديديم تا اعمال نيكش را بنويسيم بلكه او را در بستر بيمارى ديديم).خداوند به آنها فرمود: (براى بنده ام تا وقتى كه بيمار است مثل آنچه در حال سلامتى از كارهاى نيك در شبانه روز انجام مى داد بنويسيد بر ما است كه تا او در حبس (بيمارى) است پاداش اعمال خيرى را كه هنگام صحت انجام مى داد بنويسيم(1).

(1)بحارالانوار جزء 16 ص216 نقل از امالى صدوق ص279.