دقیقه ای تفکر

 اگر یک نفر را ده بار صدا بزنی و او جواب شما را ندهد چه حالی پیدا می‌کنی؟

 حالا اگر شما کسی را صدا بزنی توقع داری او چگونه جوابت را بدهد؟

 آیا اذان، صدا زدن خدا نیست که ما را دعوت به گفتگو می‌کند؟

 آیا به اندازه‌ای که صبح هنگام خروج از منزل به سر و وضع خودت می‌رسی، به همان اندازه نیز برای نماز صبحت وقت می‌گذاری؟

 آیا برخی خانم ها به اندازه‌ای که برای سالاد درست کردن وقت و دقت به خرج می‌دهند برای نمازشان نیز این وقت و دقت را می‌گذارند؟

 آیا درست است که فقط هر وقت، مشکلی پیش آمد خدا را صدا بزنیم؟

 نظر شما درباره کسی که فقط وقتی به تو زنگ می زند، که به تو احتیاج دارد، چیست؟

 کتاب پر پرواز ؛ آیتی و محمودی ؛ ص 104