يكى از مسلمين با شتاب به سوى مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد، تا در نماز جماعت آن حضرت شركت كند وقتى كه به در مسجد رسيد،ديد كه مردم از مسجد بيرون مى آيند، از يكى پرسيد:(( چرا زمسجد بيرون مى آيد؟ )) او گفت :((نماز جماعت تمام شد به كجا مى روى ؟ )) آن مرد عقب مانده ، در اعماق قلب ،آهى كشيد و افسوس خورد كه چرا موفق به درك جماعت نشده است .
مردى از مسلمين به او گفت : (( تو، آن آه سوزان را به من ببخش و من نماز جماعتم را به تو مى بخشم )). مرد عقب مانده گفت : ((بسيار خوب من آه خودم را به تو دادم و تو نمازت را به من بده . )) عقب مانده اين را گفت و به مسجد رفت .
همان شب در عالم خواب ديد كه هاتفى به او گفت :(( خوشا به حالت روحانى تو، كه آه سوزان و آب حيات و شفا يافتى و سپس به خاطر گذشت از مقام روحانى ، آن آه ،در مقابل نماز شخص ‍ ديگر،نماز همه آنها كه در مسجد بودند ،قبول درگاه خدا شد. ))⁽¹⁾
آرى گر انسان نيكوكار و شايسته خداوند نيت خودش را خالص ‍ كند و براى نماز حركت كند خداوند هم به هر طريقى پاداش ‍ او را اعطاء مى فرمايد و در ثواب نمازگزاران واقعى نائل مى آيد.

1-  داستانهاى مثنوى ج 2 ص 17- 16

منبع : کتاب نماز راز دوست