عابدی در بنی اسرائیل از مردم کناره گیری کرد و مدّت هفتاد سال مشغول عبادت شد.
خدای علیم ملکی را نزد او فرستاد و فرمود: عبادات تو قبول نمی شوند و خودت را دچار مشقّت منمای و جِد و جَهد مکن
عابد در جواب گفت: چون آنچه به من واجب است عبودیّت و بندگی می باشد. لذا باید وظیفه خود را همیشه انجام دهم. ولی قبول شدن و قبول نشدن موکول به معبود من است!
وقتی آن مَلک مراجعت نمود، خداوند متعال فرمود: عابد چه گفت؟ مَلک گفت: پروردگارا تو عالمتری که او چنان و چنین گفت.
خدای سبحان فرمود: نزد آن عابد برو و بگو: ما طاعات تو را به خاطر این نیّت ثابتی که داری قبول کردیم.(1) بله، وظیفه ما بندگی است.

1) تفسیر آسان: ج 1، ص 21، نقل از غرائب القران، شرح سوره حمد.

منبع : زبده القصص نویسنده : علی میرخلف زاده