«ابوالحسن امام موسی بن جعفر علیهما السلام » در ده سال و اندی، هر روز پس از طلوع خورشید تا وقت زوال را با یک سجده می گذراند. «هارون» که دشمن حضرت بود، به این مطلب اعتراف کرد که او، نمونه ای برجسته برای توجه به خدا و ایمان است. هارون موقعی این اعتراف را کرد که آن حضرت را در زندان ربیع، محبوس کرده بود و از بالای کاخ، حضرت را نظاره می کرد، دید جامه ای در گوشه زندان افتاده بدون اینکه تغییر موضع دهد، لذا از این حالت تعجب کرد و به «ربیع» گفت: آن جامه ای که هر روز در آنجا می بینم چیست؟
ربیع گفت: یا امیرالمؤمنین! آن جامه نیست، بلکه «موسی بن جعفر» است، او هر روز پس از طلوع خورشید تا وقت زوال، یک سجده دارد.
هارون حیرت زده شد و از روی تعجب گفت: به راستی که این شخص از راهبان بنی هاشم است! ربیع پس از اینکه اعتراف هارون را نسبت به پارسایی امام و کناره گیریش از دنیا شنید، رو به هارون کرد و در حالی که تقاضای آزادی و سخت نگرفتن برای آن حضرت را داشت گفت: یا امیرالمؤمنین! پس چرا اینقدر در زندان بر او سخت گرفته اید؟ هارون پاسخی داد که حکایت از بی رحمی باطنی او داشت، او گفت: هیهات! باید اینطور باشد . 

 بحار، ج 11، ص 291. تحلیلی از زندگی امام کاظم علیه السلام ، باقر شریف قرشی ، ترجمه محمد رضا عطایی، ج 1، ص 165 و 166.