1 - اگر نمازگزار با اين حالت وارد نماز شود، همانند كسانى كه به خدا توجّه دارند وارد نماز شده است ، و اگر اين حالت تا پايان نماز استمرار داشته باشد، به آمال و آرزوى خويش نايل و كامياب خواهد شد.
2 - اگر نمازگزار در حالى كه مولاى او وى را مشاهده مى كند، بلغزد و از او روى برگرداند، حالش بسان حال لغزش كنندگان خواهد بود كه هنگام گام برداشتن در مسير، گاهى افتاده و گاهى مى ايستند، و چه بسا همين لغزش ، دنيا و آخرت وى را تباه نموده و به واسطه آن ، اقبال و توجّه به پروردگارش ‍ - جلّ جلاله - و خشنودى او از دستش برود.
3 - اگر نمازگزار در حال گفتن وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ از هيبت قرار گرفتن در محضر حضرت حقّ و رعايت حُرمت او كه واجب است ، غفلت داشته باشد و يا خود را به غفلت بزند، در اين گفتارش كه مى گويد: با تمام وجود به خداوندى كه آسمانها و زمين را پديد آورده ، توجّه نموده و روى آورده ام . دروغگو بوده ، و نمازش را با خيانت و دروغ و بهتان آغاز نموده است . و حال كسى كه آغاز نمازش تصريح به دروغ و باطل و دشمنى باشد، چگونه خواهد بود؟ آيا مستحقّ ذلّت و خوارى نخواهد بود؟!
4 - اگر نمازگزار در حال قيام براى انجام نماز و وارد شدن در آن صفت شخص تنبل و كسى را داشته باشد كه نماز را بر خود سنگين مى داند، لازم است حال كسانى را كه با حالت كسالت و تنبلى به نماز مى ايستند در صريح قرآن بنگرد،⁽¹⁾ و با خود بيانديشد كه اگر پيش از حضور در اين نماز، دوستى يا برخى از ياوران پادشاه ، كه محبوب اوست بر او وارد مى شدند، چگونه براى احترام آنان بپا مى خاست و بدون احساس تنبلى و سنگينى بر آنان و توجّه مى نمود، و لازم است بداند كه خداوند - جلّ جلاله - محقّقاً در نزد او از بندگانش پست تر است . و چه خطر هولناكى !

1-  اشاره به آيه شريفه 142 از سوره نساء (4) كه درباره منافقين مى فرمايد: وَإ ذا قامُوا إِلَى الصَّلوةِ، قامُوا كُسالى !. : (و هنگامى كه به نماز مى ايستند، با حالت كسالت و بى ميلى مى ايستند.)؛ و نيز آيه شريفه 54 از سوره توبه (9) كه مى فرمايد: وَلاَياءْتُونَ الصَّلوَة ، إِلاّ وَ هُمْ كُسالى . : (و همواره حالت كسالت و بى ميلى به نماز مى آيند و در آن وارد مى شوند.)

منبع : فلاح السائل
مؤ لف : علاّمه بزرگوار سيّد بن طاووس