اى بنده ناتوانى كه ندانسته فراموش مى كنى ، و ناآگاهانه مغلوبِ خواب مى گردى ، و ناخواسته بيمار مى شوى ، و ناخواسته پير و مُسنّ مى گردى ، و ناآگاهانه به گرفتاريهاى سخت مُبتلا مى شوى ، و ناخواسته به واسطه از دست رفتن امورى كه دلخواهت مى باشد دردمند مى شوى ، و سرانجام ندانسته جان مى سپارى ، چه چيزى تو را بر سوء ادب نسبت به پادشاه عالَميان ، توانا و گستاخ گردانيده است ، كه نداىِ تلويحى او را كه تو را براى قيام به عبوديّت و بندگى اش فرا مى خواند، مكرّر مى شنوى ، ولى آن را كوچك شمرده و التفاتى به دعوتش نمى كنى ، تا اينكه تصريحاً ندايش را اعاده نمود و مكرّر در اذان و اقامه فرمود:
حَىَّ عَلَى الصَّلاةِ، حَىَّ عَلَى الْفَلاحِ، حَىَّ عَلى خَيْرِ الْعَمَلِ
در حالى كه تو - اى بيچاره - با دوگوش خويش آن را مى شنوى ولى التفاتى به پاسخ آن نمى كنى . اگر يهود و نصارى آن را مى شنوند و التفاتى به آن ندارند، و تو نيز مانند آنان مى شنوى و اصلاً التفاتى به آن نمى كنى ، پس ‍ واقعاً فرق ميان و تو آنان چيست ؟ آيا بر تو و بر هر شخص عاقل پوشيده است كه حال تو، مانند حال تصديق كنندگان نيست ، واى بر تو، اگر از اهل بصيرت بودى ، احتمال اينكه اين ندا ممكن است از سوى پادشاه اوّلين و آخرين باشد، كافى بود كه با شتاب بپا خاسته و نسبت به خواطر و باطن خويش اهتمام ورزى ؛ زيرا اگر ندايى را از پشت خانه خويش بشنوى و گوينده اى كه از صدقِ گفتارش با خبر نيستى به تو بگويد كه اين صداىِ فلان خليفه و پادشاه ، و يا صداى كسى است كه به بخشش او اميد دارى - اى بيمار - آيا كارهايت را رها نمى كردى و براى پاسخ دادن به آن ندا بر نمى خاستى ؟ بنابراين ، نداى تَمام پيامبران و اوصيا(عليهم السلام ) و تمام دعوت كنندگان به سوى پادشاهِ زمين و آسمان در نزد تو به جاى گفتار يك شخص كه يقيناً از راستگويى او باخبر نيستى نمى نشيند، خود را درمان كن ، زيرا اگر عقل خود را بكار بياندازى مى بينى كه يا بيمار هستى و دردِ پنهان دارى ، و يا به هلاكت و نابودى گرفتار آمده اى .
پس هنگامى كه اين ندا را شنيدى ، مبادا به آن پشت كنى ، بلكه همچون كسى كه مژده داده اند و مولايش به او اجازه داده كه در محضرِ گفتگو و اقبال و توجّه و پذيرش او وارد شود و به او خوشامد گفته است ، بپاخيز، كه من در مقام خيرخواهى و مهربانى ، عذرى را براى تو نمى يابم .
و اگر خود را معذور مى دانى ، به تو مى گويم : خود توجّه دارى كه همه بر انجام نماز مكلّف هستند، حتّى جنگجو و زخم خورده و كسى كه در حال غرق ، و يا بيمار و اسير است ، و هيچ شخص [داراى عقل سالم ] در انجام ندادن آن عذرى ندارد، پس به روح خود رحم كن ، كه روز سخت و خطر بسيار و بزرگى را در پيش دارى .
اگر از كسانى باشى كه شدّت اين تهديد و وعده عذاب در بپا خاستن تو براى خواندن نماز اوّل وقت سود بخش نيست ، ما برخى از نويدهايى را كه درباره تعجيل در نماز و خواندن آن در اوّل وقت وارد شده ، مى آوريم :
از آن جمله در روايت آمده كه امام صادق (ع ) فرمود: فضيلت اوّل وقت بر آخر آن ، همانند فضيلت آخرت بر دنياست .
باز شده كه امام صادق (ع ) فرمود: مسلّماً فضيلت اوّل وقت بر آخر آن ، براى مؤمن از فرزند و دارايى اش بهتر است .
حال اگر نه به خاطر وعده عذاب ، و نه به خاطر نويدهاى خداوند براى انجام نماز اوّل وقت بپا نمى ايستى ، آيا واقعاً به گفتار مقدّس او يا حُرمت جلال و عظمت او باور دارى ؟

منبع : فلاح السائل
مؤ لف : علاّمه بزرگوار سيّد بن طاووس